César Manrique(1919-1992) werd geboren in Arrecife, Lanzarote en zijn artistieke carrière heeft een onuitwisbare indruk op het eiland achtergelaten.

Na het voltooien van zijn studie aan de San Fernando Royal Academy of Fine Arts in Madrid (waar hij van 1945 tot 1964 woonde), ging hij regelmatig naar nationale en internationale tentoonstellingen van zijn schilderijen. Hij nam deel aan de XXVIII en XXX Venetië Biënnales(1955 en 1960) en aan de III Hispano-Amerikaanse Biennale van Havana(1955). In de vroege jaren vijftig begon hij te experimenteren met niet-figuratieve kunst, waarbij hij de kwaliteiten van materie onderzocht totdat het de essentiële hoofdrolspeler van zijn kunstwerk werd. Zo werd hij, net als andere Spaanse schilders zoals Antoni Tàpies, Lucio Muñoz en Manuel Millares onder andere geassocieerd met de informalistische beweging van die jaren.

Hij reisde naar vele delen van de wereld en in 1964 verhuisde hij naarNew York. Daar bood zijn directe contact met Amerikaans abstract expressionisme, pop-art, nieuwe beeldhouwkunst en kinetische kunst hem een ​​visuele cultuur die de basis zou vormen voor zijn latere artistieke carrière. In New York had hij drie solo-shows in 1966, 1967 en 1969 in de Catherine Viviano Gallery.

In 1966 keerde hij voorgoed terug naar Lanzarote. Het eiland begon net zijn toeristische industrie te ontwikkelen en hij promootte een interventiemodel op basis van de fundamenten van duurzaamheid dat het natuurlijke erfgoed en de natuurlijke cultuur van het eiland wilde beschermen. Dit model bleek de bepalende factor in de verklaring van Lanzarote als UNESCO biosfeerreservaat in 1993.

Parallel aan deze toewijding aan het eiland, begon Manrique zijn creatieve werk in de richting van andere kunstvormen te brengen. Dit bracht hem ertoe een nieuwe esthetische ideologieteontwikkelen, die hij kunst-natuur / natuur-kunst noemde, en die hij vervolgens materialiseerde door zijn ruimtelijke interventies, die unieke voorbeelden zijn van openbare kunst in Spanje: Jameos el Agua, zijn thuis in Tahíche (vandaag hoofdkantoor van de Fundación César Manrique), Mirador del Río, Jardín de Cactus, enz.

Naast zijn interventies op Lanzarote voerde hij verschillende projecten uit voor andere eilanden, zoals Costa Martiánez en Puerto de la Cruz, Tenerife;Mirador de El Palmarejo, La Gomera; Mirador de La Peña, El Hierro. Buiten de Canarische eilanden creëerde hij ook werk in plaatsen zoals Ceuta (Parque Marítimo del Mediterráneo) en Madrid (Madrid-2, winkelcentrum La Vaguada). Deze interventies, fundamenteel openbare kunstwerken (uitkijkpunten, tuinen, teruggewonnen woestenijen, kustrenovaties, enz.), onderhouden een respectvolle dialoog met de natuurlijke omgeving en brengen tegelijkertijd traditionele lokale architecturale waarden en moderne ideeën samen.